Το σπίτι μου #8

Το αγαπημένο μου σημείο στο σπίτι μας, είναι η πόρτα. Η εξώπορτα. Η στιγμή που την αντικρίζω, με γεμίζει γαλήνη. Ξέρω πως με το που μπω, αφήνω τα πάντα έξω. Και θαρρώ πως όσοι μένουν στην πρωτεύουσα κατανοούν τι εννοώ... Δεδομένου ότι η πόρτα μπορεί να θεωρηθεί και εξωτερικό στοιχείο του σπιτιού, ας μπούμε στα ενδότερα...

Δεν θα γίνω μελό και δεν θα μιλήσω για τον τοίχο με τις "στιγμές μας". Θα πω όμως την ιστορία ως έχει. Επειδή πριν παντρευτώ και έρθω σε αυτό το σπιτικό, ήταν όλα ήδη έτοιμα, πανέμορφα και τέλεια, δεν υπήρχε κάτι να προσθέσω... Κυριολεκτικά τίποτα! Με το που έγινα λοιπόν μόνιμη κάτοικος Νέας Σμύρνης, άρχισαν δειλά κάποιες σκέψεις για δημιουργικές παρεμβάσεις και αλλαγές σε χρώματα, σχέδια και στυλ... Παράλληλα όμως εξελισσόταν μία εγκυμοσύνη, η προστασία που απαιτείται, η υπνηλία που τη συνοδεύει και τα έξοδα που την συντροφεύουν... Μετά εγκαταστάθηκε και η κρίση μαζί με τις περικοπές σε όλα. Οπότε ήρθαν και τα "μια χαρά είναι όλα, μην αλλάζεις τίποτα", "ότι σε ενοχλεί αυτός ο καναπές, ολοκαίνουριος δεν είναι;", και άλλα τέτοια...

Άρα τι έμενε; Ένα low bugdet story, full στο συναίσθημα.

Ένας τοίχος που ντύθηκε με ένα ζεστό χρώμα, και στολίστηκε με εκδρομές, αγκαλιές, ήλιο, θάλασσα και χιόνια.

Ένας τοίχος που είναι η δική μου παρεμβολή στο διάκοσμο μας.

Ένας τοίχος που τον αγαπώ, γιατί επάνω του είμαστε εμείς χαμογελαστοί. Και μου θυμίζει να μην το ξεχνώ.

Ανδριάνα ευχαριστώ

athensinathens

:)