Το σπίτι μου #7

Κάθε σπίτι έχει τη δική του ιστορία, τις δικές του αναμνήσεις. Κακές, καλές, πικρές, γλυκές είναι δικές του, είναι ένα κομμάτι της ζωής του. Κάθε γωνιά θυμίζει και κάτι. Γιορτές, γενέθλια, ατελείωτα τραπεζώματα, πάρτυ με χορό μέχρι πρωΐας, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές, αναχωρήσεις, επιστροφές από τις σπουδές, πάρτυ για το στρατό. Πόσοι πέρασαν, πόσοι το χάρηκαν.

Πάντα με χαροποιούσε που το σπίτι μας ήταν γεμάτο με φίλους μας, φίλους των παιδιών, γεμάτο ζωντανές, χαρούμενες φωνές, μουσική και ολονύχτιες συζητήσεις. Έλεγα ότι το σπίτι μας είναι «open» και μου άρεσε. Μου άρεσε που και οι φίλοι των παιδιών ένοιωθαν άνετα μέσα σ΄αυτό.

Μ΄ευχαριστεί που συνεχίζουν να έρχονται και να υπάρχει ακόμα αυτή η ζωντάνια. Δεν περνάει αγώνας του Παναθηναϊκού εκτός έδρας που να μην κάνουν έδρα και κερκίδες τους καναπέδες. Να φωνάζουν, να βρίζουν, να νευριάζουν, να χαίρονται όλοι μαζί. Τώρα υπάρχει και η γλυκιά φωνούλα της μικρής μας Χριστινούλας και των μικρών της φίλων. Εύχομαι να έρθουν κι άλλες χαρούμενες φωνούλες, ζωηρούλες και ας είναι και ατακτούλες.

Να είμαστε όλοι μαζί αγαπημένοι, χαρούμενοι και ενωμένοι μέσα σ’ αυτό και πάντα να έχουμε κοντά μας φίλους που μας αγαπούν και τους αγαπάμε. Να μην μας λείψουν τα Κυριακάτικα μεσημέρια που μας βρίσκουν όλους γύρω από το τραπέζι τρώγοντας και επικοινωνώντας.

Το σπίτι μας τ’ αγαπώ, είναι το καταφύγιό μας, το βασίλειό μας.

Λένα