The art of disruption

Οι πιστοί του TEDx αμέσως καταλάβατε από τον τίτλο περί τίνος πρόκειται. Αφιέρωσα και εγώ λοιπόν το Σάββατό μου σε ένα μαραθώνιο ομιλιών, μουσικών, συζητήσεων, αντιπαραθέσεων, σημειώσεων, κρασιών και σκέψεων στο πλαίσιο της ετήσιας ελληνικής διοργάνωσης του TEDx.

Μέσα σε αυτό το 12ωρο θαύμασα τον παρουσιαστή της βραδιάς Θοδωρή Αναγνωστόπουλο και αναρωτήθηκα "πώς τα προλαβαίνει όλα αυτά; έχει και η δική του μέρα μόνο 24 ώρες;", αναθεωρώντας το δικό μου 'πηγμένο' πρόγραμμα το οποίο ΔΕΝ περιλαμβάνει ταξίδια στην Αφρική, θεατρικές παραστάσεις, ντοκιμαντέρ, έρευνες για την γενετική, πιάνο και εκπαίδευση στη ΝΑΣΑ.

Άρχισα δειλά στην αρχή και πιο δυνατά στη συνέχεια τα "τα παπα πα τατα" προσπαθώντας να γίνω και εγώ ένα human beatbox υπό την καθοδήγηση των Word of Mouth! Μα τι φοβερή τέχνη! Βούρκωσα με τα κορίτσια της εθνικής ομάδας water polo... Ναι, βεβαίως και ήξερα για το παγκόσμιο, χρυσό μετάλλιο που κέρδισαν αλλά ακούγοντας τις δικές τους εξιστορήσεις, την μάχη και την καθημερινότητά τους, τις θαύμασα ακόμα περισσότερο. Εντυπωσιάστηκα από τα στοιχεία που μας παρουσίασε ο Juliano Tubino (Worldwide Innovation Director της Microsoft) για την πληθώρα των εταιριών που ιδρύονται εν μέσω κρίσης και ανθίζουν. Αναρωτήθηκα μαζί με τον σκηνοθέτη Πάρι Μεξή αν το θέατρο είναι εργαλείο ή παιχνίδι, και ένιωσα τον ενθουσιασμό και την περιπέτεια του Σουηδού guerilla filmaker Sebastian Lindstrom.

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι όταν ο Χάρης Τσεβής με τα φανταστικά του digital πορτρέτα ξεκαθάρισε ότι στόχος είναι μόνο η ευτυχία, όχι η επιτυχία, και χειροκρότησα με όλη μου τη δύναμη την Άννα Ευαγγελινού όταν παρουσίασε τον Chris Colwell ως καλλιτέχνη της ζωής. Ο Chris, παράλυτος από το 2003 μετά από ελεύθερη πτώση που πραγματοποίησε, είπε πολλά και σημαντικά, ένα θα σας γράψω: Don't take on a situation that does not affect you directly.

Χαμογέλασα με τον ιδιοφυή Έλληνα Κωνσταντίνο Δασκαλάκη όταν στο τέλος της ομιλίας του έβγαλε την ελληνικότητα και τη νεανικότητά του: "μάγκες... στον Νας και την παρέα του απευθύνομαι". Εντυπωσιάστηκα από την ενεργή, μοντέρνα τέχνη, αυτή που σε κάνει μέρος της, όπως μας την παρουσίασε μέσω τριών παραδειγμάτων ο Επικεφαλής του MoMA N.Y. Glenn Lowry, και συμφώνησα με τον guru της Αμερικάνικης πολιτικής επικοινωνίας Joe Trippi όταν εξηγούσε πώς οι πολλοί, μικροί Δαυίδ μπορούν πλέον να νικήσουν τον ένα και μεγάλο Γολιάθ. Γέλασα πολύ, όπως και όλοι όσοι είχαν παραμείνει μέχρι το τέλος για να ακούσουν τον Matt Webb, όταν κατά τη διάρκεια της ομιλίας του ενημερώθηκε ότι έπρεπε να ξαναξεκινήσει λόγω κάποιου τεχνικού προβλήματος, παρόλο που όλοι εμείς είχαμε ακούσει, γελάσει, αντιδράσει ήδη σε όσα μας είχε πει... Και δεν αγχώθηκε ή δυσανασχέτησε καθόλου.. απλά ξανάρχισε με πολύ χιούμορ και ευστροφία. 

Τέλος, θαύμασα τον αντιπρόεδρο της Ogilvy One UK Rory Sutherland ο οποίος μετέφερε με εντελώς british αλλά και τόσο παραστατικό και έξυπνο τρόπο τι δουλειά κάνουμε όλοι εμείς στη Διαφήμιση και την Επικοινωνία... ή τι δουλειά νομίζουμε / θα θέλαμε να κάνουμε! Πώς δηλαδή η δική μας 'πλευρά' πρεσβεύει τις ψυχολογικές ιδέες και προεκτάσεις, έναντι των 'mechanistic' όπως τις χαρακτήρισε.

Παρατράγουδα υπήρχαν (και πριν με τις εγγραφές - εγκρίσεις αλλά και κατά τη διάρκεια του TEDx), όπως και βαρετές (για εμένα πάντα) ομιλίες υπήρχαν. Ή για να το θέσω πιο politically correct, ομιλίες που εμένα δεν μου προσέφεραν κάτι, ήταν πολύ θεωρητικές και γενικές... Και κούραση υπήρχε μετά από τόσες ώρες... Συνολικά όμως ήταν μια καλοδουλεμένη διοργάνωση, με κάποιους ομιλητές που αξίζουν την προσοχή μας. Αναμένουμε την ερχόμενη διοργάνωση τώρα με μεγάλη προσμονή...  Να την έχετε και εσείς στο νου σας.