Το σπίτι μου #4

Στο σπίτι μου μετακόμισα το 1977, μόλις είχε χτιστεί και στο Μαρούσι υπήρχαν πολύ λίγες πολυκατοικίες. Έχει 3 δωμάτια, κουζίνα μπάνιο, wc και φυσικά το μεγάλο μας σαλόνι με την γωνιά του τζακιού να είναι και η τρέλα μου.

Η ιστορία με τα ξωτικά ξεκινάει από την δεκαετία του ’70 και πιο συγκεκριμένα 08/08/1973 όταν ο πατέρας μου αγόρασε το πρώτο ξωτικό (ξύλινο και πολύ άσχημο) από ένα ταξίδι που είχε κάνει στη Νορβηγία και πιο συγκεκριμένα στο Bergen. Από εκείνη την στιγμή τα ξωτικά άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και το καθένα με τη δικιά του μοναδική ιστορία να καταλαμβάνει μια ιδιαίτερη θέση πάνω στο τζάκι.

Φέτος, όπως και κάθε χρόνο, τα ξωτικά είναι και πάλι στο τζάκι για τα φετινά Χριστούγεννα. Οι σκανταλιές τους μέσα στο σπίτι αμέτρητες, όλα αυτά τα χρόνια όμως πάντα ήταν, είναι και θα είναι εκεί, για να μας θυμίζουν τις όμορφες στιγμές, τις δύσκολες στιγμές που περάσαμε και τις αισιόδοξες, μα πάνω από όλα τις μαγικές που θέλουμε να έρθουν.

β.

ΥΓ. Το κείμενο του φίλου β. δημοσιεύεται λιγάκι νωρίτερα από την προγραμματισμένη του ανάρτηση για να μην χάσουμε το εορταστικό timing... ;-)