Ααααχ..... αέρας!

 Τι ωραία αίσθηση να ξυπνάς το πρωί, από το παράθυρο να βλέπεις έλατα και να αναπνέεις αυτό τον καθαρό, βουνίσιο (ή και θαλασσινό), εκτός-της-πόλης αέρα; Για κάποιους είναι απλά η καθημερινότητα… για τα υπόλοιπα city animals όπως εμείς είναι μια μικρή πολυτέλεια που προσφέρουμε στον εαυτό μας για λίγες ημέρες που καταφέρνουμε να εκδράμουμε στην εξοχή. Και είναι επίσης αλήθεια ότι δεν αναζητούν όλοι τη φύση, την ησυχία, τους αργούς ρυθμούς, ούτε καν για τις λίγες ημέρες των διακοπών. Άλλοι, από την άλλη, το έχουν τόσο ανάγκη που δεν αρκούνται στις λίγες αυτές ημέρες και είτε επιλέγουν σημεία των προαστίων όπου η φύση κατορθώνει ακόμα και επιβιώνει (όπως και όσο μπορεί) για να μείνουν, είτε κινούνται ακόμα πιο δραστικά αλλάζοντας πόλη!

Μήπως είμαστε η πρώτη γενιά που η αποκέντρωση γίνεται πραγματικότητα και μάλιστα οικιοθελώς; Τα παραδείγματα αρκετά…. Φίλοι από τα πλάτη και μήκη της Ελλάδας ήρθαν στα 18 στην Αθήνα να σπουδάσουν, πέρασαν τα ξέφρενα και δημιουργικά φοιτητικά χρόνια, γεύτηκαν τη ‘μεγάλη πόλη’, τις επιλογές, τις μουσικές, την πολύ-εθνικότητα, τα ξενύχτια, τα θέατρα…. Μεγάλωσαν όμως, έπιασαν δουλειά, η μέρα γέμισε με 12ωρα πίσω από έναν υπολογιστή (που δεν γέμιζαν όμως την τσέπη έστω για κάποια από τα ξενύχτια), και 3ωρα πάνω-κάτω στην κίνηση… Πάνε οι αντοχές, πάει η διάθεση, πάει το βιοτικό επίπεδο. Η καθημερινότητα γέμισε από ανούσιους (κατ’ εμέ) και συχνά ακαταλαβίστικους τίτλους (παρηγοριά στον άρρωστο), κουραστικές, μοναχικές ημέρες και νύχτες ώστε η μία ημέρα απλά να διαδέχεται την άλλη… σαν σε φαύλο κύκλο. Ή όπως χαρακτηριστικά διάβασα κάπου «όταν είχα χρόνο δεν είχα χρήματα, και τώρα που έχω χρήματα δεν έχω χρόνο». Κάποιοι λοιπόν έκαναν το μεγάλο άλμα και αποφάσισαν εκεί γύρω στα 30 να επιστρέψουν στα γνώριμα μέρη, στο νησί, στο χωριό, και να δοκιμάσουν εκεί την τύχη τους και να δουν τι τους επιφυλάσσει η ενήλικη ζωή στη Χίο, στην Κρήτη, στη Σίφνο, στην Άρτα. Ίδωμεν…….. Η φίλη Μαρίνα πάντως που μετακόμισε 1 χρόνο πριν από την Αθήνα στα Ιωάννινα μετά του συντρόφου της, καθόλου δεν το έχει μετανιώσει…. Βασική βέβαια συνισταμένη στις περιπτώσεις αυτές είναι ότι οι φίλοι επέστρεψαν σε έναν τόπο γνώριμο, που έχουν ζήσει, έχουν ανθρώπους και μνήμες. Νομίζω η εξόρμηση στο άγνωστο είναι πιο δύσκολη….. Και μην έχοντας ζήσει ποτέ εκτός Αθηνών (και των τριγύρω προαστίων), βιώματα αυτής της καθημερινότητας δεν έχω.

Με αφορμή λοιπόν την εκδρομή μας στην εξοχή (και συγκεκριμένα στα όμορφα, ήσυχα και γραφικά Λαγκάδια) αναρωτιέμαι πού θα είμαι σε λίγα χρόνια, τι δουλειά θα κάνω και πώς θα είναι η καθημερινότητά μου (ναι, τα πάντα ρει). Το βράδυ του Σαββάτου, ένα μικρό μαγαζάκι των 20 ατόμων στην πλατεία του χωριού οργάνωσε ρεμπέτικη βραδιά όπου ένας 40άρης (δεν τα πάω καλά με τις ηλικίες) με μαλλιά μακριά, μούσι και μπουζούκι και μια κοπελίτσα 20+, με κιθάρα και κρυστάλλινη φωνή έπαιζαν και τραγουδούσαν, ο Γιάννης και η Κατερίνα. Στην ερώτηση πόσο καιρό δουλεύει, ο Γιάννης απάντησε ότι έχει πάψει να δουλεύει εδώ και 10 χρόνια, παρόλο που παίζει μπουζούκι 30 χρόνια σερί.  Μου εύχομαι λοιπόν (και σε εσάς βεβαίως) να κατορθώσω αυτό που με γεμίζει να το κάνω ‘επάγγελμα’, ή πιο σωστά να το κάνω καθημερινότητα. Γιατί την αγαπώ τη δουλειά μου, αλλά δουλεύοντάς την αλλιώς………