Είμαι 30 και είμαι καλά!

Μεγαλώνουμε ή μικραίνουμε; Γιορτάζουμε ή κρυβόμαστε; Ποτέ δεν καταλάβαινα τους φίλους που ‘έκρυβαν’ τα γενέθλιά τους, τα χρόνια τους, τους έπιανε μελαγχολία,  ένιωθαν 'μεγάλοι'... ακόμα και αν έκλειναν μόλις τα 30!

Η δική μου φιλοσοφία εμπερικλείεται στην πολύ εύστοχη ατάκα ενός καλού φίλου σε παλαιότερη αντίστοιχη συζήτηση: θα προτιμούσαμε να μην γιορτάζουμε γενέθλια; Στην ουσία γιορτάζουμε άλλον ένα χρόνο ζωής! Αν είμαστε και υγιείς, έχουμε αγαπημένους ανθρώπους και σκεφτόμαστε θετικά, τότε νομίζω οφείλουμε να γιορτάζουμε διπλά! Είναι πολύ λυπηρό, ίσως και λίγο ‘άδικο’ για τους ίδιους μας τους εαυτούς, να χαραμίζουμε μια ευκαιρία εορτασμού για χάρη της ματαιοδοξίας μας (μην και πούμε ότι κλείνουμε τα 30 και νομίζουν ότι μεγαλώσαμε).

Με αφορμή λοιπόν τα σημερινά γενέθλια (όχι τα δικά μου, του συνοδοιπόρου), θα ήθελα πολύ να βλέπω εορτάζοντες να βροντοφωνάζουν τα δημιουργικά χρόνια που έχουν ζήσει και να το γλεντάνε μέχρι πρωίας! Χρόνια καλά!

ΥΓ. Και επειδή έχω σκάσει τις τελευταίες ημέρες με την μιζέρια και μοιρολατρία που διακρίνω, εμπνευσμένη από ένα ακόμη καταπληκτικό (δεν μπορώ να βρω τη σωστή λέξη!) άρθρο της Ρέας Βιτάλη στο protagon, ναι, το 2010 ήταν μια πολύ όμορφη χρονιά για εμένα! Είμαι η Ανδριάνα και είμαι καλά... Αν σκέφτεστε το αντίθετο, συλλογιστείτε τις πρόσφατες καταστρεπτικές εικόνες των συνανθρώπων μας στην Αυστραλία που έχουν χάσει τα πάντα κάτω από το νερό. Μία σκέψη αρκεί για να εκτιμήσουμε όλα όσα έχουμε και θεωρούμε δεδομένα.... Κρίση, ξε-κρίση, δεν παύουμε να ζούμε και να αγαπάμε!