Διάκριση
Προχτές το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ….
Δεν ήμουν αγχωμένη, ή στεναχωρημένη….. απλά μια σκέψη μου στριφογύρναγε στο μυαλό ενόψει της επόμενης ημέρας και της βράβευσης. Είχε φτάσει το προηγούμενο βράδυ μιας αρκετά σημαντικής επαγγελματικής διάκρισης και δεν είχα πει κουβέντα σε κανέναν (πλην βεβαίως του «συνοδοιπόρου» -γιατί η λέξη σύζυγος μου ακούγεται πολύ βαρύγδουπη). Δεν το είχα συζητήσει με κανέναν, ούτε καν το είχα αναφέρει ως ένα απλό γεγονός… όχι για να καυχηθώ, αλλά ούτε καν προς συζήτηση ως ένα άξιο προσοχής συμβάν. Γιατί;
Αναλύοντας λιγάκι όλα αυτά, μου ήρθαν στο μυαλό παλαιότερες ανάλογες περιπτώσεις… Κατέληξα λοιπόν ότι από μικρή είχα τη «δική» μου κοσμοθεωρία. Ποιος λοιπόν διακρίνει ποιόν; Ποιος αποφασίζει και με ποια κριτήρια; Και αν δεν διακριθείς ποτέ… δεν αξίζεις; Ή, από την άλλη, αν διακριθείς αξίζεις παραπάνω από κάποιους άλλους; Χμμμ….. προβληματιστήκατε; Και εγώ!
Είναι πολύ ωραίο να νιώθεις σημαντικός, άξιος... ακόμα και σπουδαίος! Αλλά να το νιώθεις από μέσα σου, από τον εσωτερικό σου κριτή και όχι περιμένοντας αναγνώριση από κάποιον τρίτο (τους γονείς, τον διευθυντή, την επιτροπή αξιολόγησης, τον σύντροφο, τον φίλο….). Μπορεί αυτό να ακούγεται εγωκεντρικό αλλά θεωρώ ότι είναι ακριβώς το αντίθετο. Έχω την εντύπωση (μη σας πω τη βεβαιότητα) ότι όλοι (μα όλοι!) έχουμε μια εσωτερική φωνή που ξέρει πολύ καλά να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος… να μας επιβραβεύει, να μας νουθετεί. Είναι εύκολο να την αγνοείς αλλά καθόλου αποτελεσματικό. Σκεφτείτε όλες τις φορές που κάνατε κάτι «κακό», κάτι εκτός εαυτού... κατά βάθος ξέρατε πολύ καλά τι συμβαίνει και ας βρίσκατε προσωρινές δικαιολογίες. Αυτή η εσωτερική φωνή είναι που μας δίνει αξία όταν την αξίζουμε και έτσι γινόμαστε αυτάρκεις. Πάντα έτσι γινόταν με εμένα.. και στα καλά και στα κακά, πάντα είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου.
Σήμερα λοιπόν, λέω να το πω στους κοντινούς μου ανθρώπους… απλά για να το μοιραστώ. Μια χαρά είναι οι βραβεύσεις και οι διακρίσεις, ειδικά από ανθρώπους και θεσμούς που εκτιμάς και σέβεσαι (προς Θεού!) αλλά όταν μέσα σου γνωρίζεις τι πραγματικά είσαι και τι αξίζεις, είναι απλά ένα κερασάκι στην τούρτα της αυτοεκτίμησης. Είναι απλά οκ....
Θα ήθελα πολύ να ακούσω και τις δικές σας θέσεις.....
Η σημαντικότερη επιβράβευση είναι να νιώθεις μέσα σου ότι έχεις δώσει όλη σου την ενέργεια, την αγάπη και αφοσίωση σε κάθε τι που κάνεις. Δεν έχει σημασία αν το έκανες σωστά ή λάθος … αν το έκανες καλά ή θα μπορούσες να το κάνεις καλύτερα. Μεγαλύτερη σημασία έχει η ειλικρινής προσπάθεια … και έτσι πάντα θα νιώθεις μέσα σου ότι «κέρδισες ένα βραβείο»...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εσωρική φωνή που, δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχει, δεν καταφέρνει πάντοτε να μας αποτρέψει από το να κάνουμε κάτι "κακό". Είτε αυτό είναι να φάμε ένα ακόμα γλυκό, είτε αυτό είναι να αδικήσουμε κάποιον, είτε αυτό είναι να στεναχωρήσουμε έναν αγαπημένο. Αν μάλιστα αυτή η εσωτερική φωνή αντιπροσωπεύει μόνο λογική, τότε χαίρομαι για όλες τις φορές που την αγνόησα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέχασα ο αγενέστατος: Συγχαρητήρια για τη διάκριση!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήyurgen: θεωρώ ότι η εσωτερική φωνή είναι η αλήθεια μας, ο πραγματικός μας εαυτός, άρα σίγουρα δεν είναι η στεγνή λογική. Αν και λογική και αίσθημα στην αγνή τους μορφή θεωρώ ότι είναι το ίδιο και το αυτό! Λογική δεν είναι ότι ακολουθώ αυτό που αγαπώ; ότι αποφασίζω εγώ για εμένα, για το 'ευ ζην' μου; σίγουρα όμως καταλαβαίνω (και συμφωνώ) με το point σου για το 'ένα ακόμα γλυκό'.... ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σημαντικότερη επιτυχία είναι να κοιμάσαι τα βράδυα ήσυχη και κάνοντας απολογισμό της ημέρας που πέρασε, να είσαι σίγουρη ότι έκανες το καλύτερο που μπορούσες, ότι προσπάθησες όσο περισσότερο μπορούσες, και ότι κατάφερες το περισσότερο που μπορούσες.
ΑπάντησηΔιαγραφή