Mαθήματα... ζωής!

Όλο τον καιρό που στριφογύρναγε η σκέψη και η λαχτάρα του blog στο μυαλό μου, είχα αποφασίσει ότι δεν θα περιορίσω τον εαυτό μου όσον αφορά στη θεματολογία... πλην ενός όρου: θα γράφω μόνο για όσα μας ομορφαίνουν τη ζωή, μας δίνουν έμπνευση και δύναμη.

Αυτό το άρθρο λοιπόν είναι η εξαίρεση... ή μάλλον η επιβεβαίωση, εσείς θα κρίνετε. Αυτό το άρθρο ξεχυλίζει από αγάπη και από θαυμασμό για έναν άνθρωπο που μας άφησε... πριν λίγες ημέρες. Αυτή η γλυκόπικρη γεύση μιας απώλειας αλλά και μιας ανακούφισης μιας και δεν είχε μάθει να το βάζει κάτω και οι τελευταίες εβδομάδες δεν της άξιζαν.... 

Σας γράφω λοιπόν για τον άνθρωπο που χόρευε το πιο ωραίο rock ‘n’ roll που έχω δει.... για τον άνθρωπο που ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο για να εξιστορεί μετά τις μοναδικές εικόνες που αντίκρυσε... τον άνθρωπο που πάλευε την αρρώστια με τη δύναμη 10 ανθρώπων, με ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα. Έναν άνθρωπο που δεν έχασε ούτε μια στιγμή την ελπίδα, που πάντα έλεγε ότι είναι καλά και οργάνωνε το επόμενο ταξίδι έτσι ώστε να προλάβει να επιστρέψει για τις θεραπείες. Τέσσερα χρόνια δεν είχε παραπονεθεί, και όταν δεν ήταν καλά σου έλεγε απλά ‘θα σας δω σε λίγο καιρό, μόλις συνέλθω’. Μπαινόβγαινε συνέχεια στο νοσοκομείο για τις θεραπείες και οι γιατροί την περίμεναν πώς και πώς γιατί ήταν πάντα ευδιάθετη, με τις ιστορίες, τα τραγούδια και τα ανέκδοτά της.... Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν την είχα επισκεφθεί στο νοσοκομείο κατά τη διάρκεια μιας θεραπείας, από τον διάδρομο άκουγες τα τραγούδια που σιγοτραγουδούσε με την αγαπημένη της φίλη που έκλειναν πάντα το ίδιο ραντεβού στο ίδιο σημείο.... Απλά φρόντιζαν να το απολαμβάνουν κιόλας.

Δύο μήνες κλείστηκε στο σπίτι, δεν ήθελε πλέον να την βλέπουν έτσι (ούτως ή άλλως ήταν πάντα όμορφη) και δεχόταν λίγους και εκλεκτούς. Αυτούς τους δύο μήνες για πρώτη φορά ένιωσε ότι τελικά θα χάσει την μάχη... Δεν την έχασε όμως. Θα είναι πάντα ένα φωτεινό παράδειγμα για εμένα... ένα παράδειγμα δύναμης και θετικότητας!

Τα μαθήματα που σου χαρίζει η απώλεια.... ή μάλλον η ζωή!